Het is misschien een cliché, maar Canadese regisseur Jeremy Schaulin-Rioux is zo fucking punk. Hij begon met filmmaken in de vroege 00s, toen hij samen met Kirk Thomas twee mixtape-video’s maakte van The Notic, een streetball crew uit Vancouver. Deze video’s werden al gauw cultklassiekers. In 2013 co-regisseerde hij de muziekvideo van ‘Reservoir’, de debuutsingle van punkband PUP. De video is een uitbarsting van ruige, anarchistische energie en zette de toon voor een doorlopende samenwerking die nog steeds ruig en anarchistisch is (en opvallend bloederig).
Maar zijn werk is niet alleen pure energie: video’s als ‘Gina Works at Hearts’ van DZ Deathrays of ‘Phenom’ van Thao & The Get Down Stay Down (een prachtig aandenken aan de lockdown-dagen) zitten vol opgetogen creativiteit, video’s als ‘Guilt Trip’ en ‘Sleep in the Heat’ vertellen werkelijk ontroerende verhalen, en video’s als ‘Dark Days’ en ‘If This Tour Doesn’t Kill You, I Will’ zijn ongelooflijk openhartig. Er zit zoveel kracht in de juiste mensen vinden om mee samen te werken en jezelf ervan te overtuigen dat je iets interessants kunt maken. En ik weet niet of ik ooit een band heb gezien die zo gewillig meewerkt als PUP.
Hoe ben je begonnen met muziekvideo’s maken? Wat trok je aan tot het medium?
Ik weet nog dat ik als klein kind het originele Peter Pan-boek meerdere keren las (totaal ongeschikt voor kinderen, mam!) en altijd moest huilen aan het einde. Net als elke keer dat ik The Land Before Time keek. Ik was niet verdrietig vanwege de treurige delen van die verhalen, maar vanwege hun eindigheid en de realisatie dat ze fictief waren en ik niet op diezelfde avonturen kon gaan. Toen ik ouder werd merkte ik dat het vertellen van een verhaal – of het maken van een film – het meest in de buurt kwam van zelf zo’n avontuur meemaken. Dat is hoe ik fan werd van films: een soort plaatsvervangend avontuur.
Op dezelfde manier denk ik dat filmmaken, omdat het technisch en collaboratief is op een manier die veel andere kunstvormen niet zijn, een wereld leek waar ik wel naar binnen kon glippen. Als ik sterke artistieke voorkeuren had, zou ik waarschijnlijk proberen om boeken te schrijven; dat lijkt me een pure vorm van verhalen vertellen. En als ik wilde proberen om mijn leven zo avontuurlijk te maken als ik als kind droomde, zou ik waarschijnlijk hebben geprobeerd dat te bereiken met mijn (erg slechte) tienerpunkband; muziek is een meer ongetemde kunstvorm! Dus het maken van muziekvideo’s (met mijn vrienden die daadwerkelijk de helden zijn van geweldige avonturen en kunst) is mijn manier om die dromen te benaderen en mijn innerlijke kind tevreden te houden.
Je maakt nu al meer dan tien jaar muziekvideo’s voor PUP, en de band noemt je vaak hun vijfde bandlid. Hoe is deze samenwerking destijds tot stand gekomen?
Ik hoop dat je uit mijn vorige antwoord kunt opmaken hoeveel dit project (en deze vriendschap) met de vier gasten in PUP voor mij betekent. Ze zijn de beste band en de beste mensen, en het is een van de grote vreugdes uit mijn leven dat ik een klein onderdeel mag zijn van hun avontuur.
Maar het begon (zoals een hoop dingen) met een email. Zij waren voor de eerste single van hun debuutalbum (‘Reservoir’) op zoek naar iemand die de video kon regisseren. Ze hebben toen mijn vriend Chandler Levack gecontacteerd (die ze jaren daarvoor had geïnterviewd in een eerder leven als muziekjournalist) met de vraag of zij goede regisseurs kende. Zij liet mij toen het nummer horen en dat was zo goed en inspirerend dat we het idee kregen om het zelf te doen. Toen deden we alsof we zelf muziekvideo’s maakten en gingen we met hen in gesprek. Ze waren fan van het concept (ze vertelden me later dat ze niet dachten we het ons ook echt zou lukken, maar zelf geen beter plan hadden) en wij wisten nog niet genoeg om in te zien dat we geen idee hadden wat we aan het doen waren!
De band en de muziekvideo’s zijn inmiddels steeds populairder geworden. Hoe heeft jullie samenwerking zich ontwikkeld? Wat zijn de verschillen tussen toen en nu?
Ik denk dat we zelfs met die eerste video al op dezelfde lijn zaten over hoe we verhalen willen vertellen en muziek in beeld willen brengen, in combinatie met een zeldzame mate van vertrouwen. Godzijdank is dat niet veranderd. Die eerste video werd ook erg wild om te maken, met veel te veel stunts en kapotte instrumenten en overal nepbloed (en echt bloed). Dat is, helaas of gelukkig, ook niet echt veranderd.
Maar ik kan weinig andere artiest-regisseur-relaties bedenken die gegroeid zijn over zoveel jaren en projecten, en ik denk dat de grootste verandering heeft gezeten in de acteervaardigheden die Zack, Stefan, Nestor en Steve hebben ontwikkeld. Onze samenwerking wordt steeds hechter, en zij nemen ook meer verantwoordelijkheid over hoe ze hun verhaal willen vertellen. Inmiddels leveren ze vaak volledig uitgewerkte concepten aan die organisch aansluiten op hun nummers, en ben ik ze vooral aan het ondersteunen in hoe ze die kunnen realiseren. Of we beginnen met een vaag idee en werken dat gezamenlijk uit. Het is best zeldzaam om in je werk zo’n connectie te vinden, en ik probeer het niet voor lief te nemen.
Vanuit alle muziekvideo’s is er nu een geweldige PUP Cinematic Universe ontstaan, die een fictieve biografie van de band toont in hun verschillende fases. Zijn er al plannen of ideeën over nieuwe fases uit het leven van de band die jullie willen verkennen?
Er zijn een hele hoop fases/verhalen uit het leven van de band die we nog willen vertellen! En daarbij, geen van de video’s is fictief!
We zijn ook gaan samenwerken met een hele goede nieuwe regisseur, Clem Hoener, om te helpen met nieuwe PUP-video’s. Ik weet niet of ik er ooit klaar voor zal zijn om het helemaal aan hem over te dragen, maar ik heb inmiddels wel een klein gezien, en het is fijn dat iemand zo getalenteerd (en helemaal wild) als Clem extra tijd en zorg toevoegt aan de PCU*!
*lol de PCU! Shoutout naar Spencer Irwin, die in een heel leuk artikel de PUP-videogeschiedenis uiteenzette – alweer zes jaar gelden, we hebben sindsdien een hoop video’s gemaakt – en denk ik de PUP Cinematic Universe heeft gemunt.
Je was de creatieve partner van Lights voor alle muziekvideo’s van haar album Skin&Earth uit 2017, die allemaal plaatsvinden in de wereld van een stripboek dat zij samen met dit album maakte. Deze video’s voelen heel anders aan dan de rest van je werk. Wat waren de uitdagingen van op deze manier samenwerken en zulke andere video’s maken?
Lights is geweldig. Ze heeft zichzelf geleerd comics te schrijven, tekenen en inkten om Skin&Earth te maken. Het draaide voor mij heel erg om die stripverhalen te vertalen naar korte video’s waarin het performance-aspect sterk aanwezig was. Met PUP bouwen we het verhaal/de mythe van de band gaandeweg samen uit, dus het was een leuke uitdaging om met Lights aan iets te werken met een verhaal dat al helemaal geschreven was.
Ook betekende de meer pop-esthetiek (zelfs al is die duister en interessant) dat ik me iets meer kon laten gaan met acteerwerk, meer dansen etc. Het was leuk om een podium neer te zetten waarop Lights daarna kon losgaan.
Welke lessen heb je geleerd van het filmen en editen van de iconische mixtapes van The Notic die je tegenwoordig nog steeds toepast in je werk?
Het maken van The Notic was nog voor filmschool of wat voor professionele praktijk dan ook. We dachten gewoon – zonder enig bewijs – dat we wel iets cools konden maken. Ik denk dat dat de eerste en belangrijkste les is die filmmakers moeten leren: ga gewoon dingen maken! Mijn ervaring is dat als je alles wat je hebt ergens in stopt, dan komt er ook iets uit. En je leert veel meer van iets maken en daarna gaan studeren, onderzoeken, meelopen etc. Dan kun je weer verder gaan en opnieuw iets maken!
20 jaar later besloten Kirk Thomas en ik (met hulp van producer Ryan Sidhoo en videograaf Hunter Wood) een documentaire te maken over die gemeenschap en die ervaring (Handle With Care: The Legend of The Notic Streetball Crew), ondanks dat we geen idee hadden hoe je een documentairefilm maakt. De ironie van een documentaire over wat oude video’s gemaakt door tieners die niet wisten wat ze aan het doen waren, gemaakt door diezelfde mensen – die nog steeds geen idee hebben wat ze aan het doen zijn… en hij is heel goed geworden! Dat is die oude les in de praktijk.
Ontzettend bedankt voor dit interview! Laatste vraag: welke artiesten of regisseurs hebben je de afgelopen tijd geïnspireerd? Is er werk dat je wilt aanbevelen?
Ik noemde Clem Hoener al. Zijn werk, vooral met documentaires, verdient het om meer gezien te worden. Hiro Murai natuurlijk. Ryan Sidhoos documentaire The Track draait nu op festivals. Ik ben groot fan van de band Martha. En ‘eastside w my dogs’ van WHATMORE is mijn favoriete video van het jaar.
Heel erg bedankt voor de doordachte vragen, Thomas, en voor al het goede werk dat je op je site doet!
Meer Jeremy Schaulin-Rioux
Interview over Handle With Care
Interview met Alicia Atout
Website