Stop motion heeft een eigenaardige kracht. Ook al is het niet de meest vloeiende of realistische vorm van animeren, voelt het alsof de tastbaarheid een onmiddellijk handvat biedt aan de kijker. We begrijpen impliciet hoeveel persoonlijkheid, zorg en vakmanschap in het werk zit, en dat verbindt ons met de personages. In korte films als Spatula Head of Type gebruikt regisseur en animator Lesley-anne Rose deze kracht om ons te verbinden aan mensen die een klein beetje zijn afgedreven van de samenleving, zoals een jongen met een ‘spatelhoofd’ of een meisje dat voor bijna alles allergisch is. Rose vindt de humor in deze tragische verhalen, maar benadert de personages overduidelijk met oprechte nieuwsgierigheid en warmte. Ze grondt hun absurditeit en verandert ze, als prachtig ontworpen poppen, in hyperrealistische versies van de eenzame mensen die we in het dagelijks leven zien.
Haar werk omvat ook schitterende muziekvideo’s voor Kathryn Williams, Richard Dawson en Black Country, New Road. Ik ben in het bijzonder fan van hoe ze ‘Two Halves’, Richard Dawsons zeer Britse en onromantische vertelling van een jeugdvoetbalwedstrijd, verandert in een bovennatuurlijke folk horror-scene zonder dat de onschuld en tederheid van het lied verloren gaat.
Van 17 t/m 21 november 2025 wordt Lesley-anne Rose’s werk gepresenteerd in de Constantine Gallery van Teesside University, als onderdeel van de Animex Festival Exhibition.
Dank je wel voor dit interview! Je werk wordt tentoongesteld als onderdeel van het Animex Festival. Hoe was het om voor deze tentoonstelling door je werk heen te gaan? Heeft het geleid tot nieuwe inzichten over jezelf?
Ik heb het altijd lastig gevonden om mijn creativiteit serieus te nemen. Als ik terugkijk naar het werk, met name naar de poppen, zit er een ruige schoonheid in de onverzorgde vormen en materiële experimentatie in de tentoonstelling die je niet echt ziet in het geanimeerde werk, omdat dat een beetje wordt gladgetrokken. Maar niet té glad, ik zie het graag als wat het is: metaal, schuim, hout en stof. Die materialen samenwurmen tot iets samenhangends, daar ben ik trots op.
De personages in je korte films zijn vaak mensen die worden verstoten of vervreemd raken van de samenleving. Wat trekt je aan tot dit soort personages en zulke verhalen?
Mijn eigen levenservaring was buiten de bell curve van normaliteit. Mijn ouders waren pas 16 toen ik geboren werd, we waren alle drie kinderen die probeerden te passen in een hokje waarvan de kleur of vorm niet goed aansloot. Mijn thuisomgeving was chaotisch en onveilig, ik zag in verhalen nooit iemand die leefde of was zoals ik, ik voelde me heel erg buiten de wereld. Ik heb een prachtige dochter, zij heeft me geholpen mezelf te accepteren en authentiek te blijven aan mijn stem, mijn ervaring. Ik hoop dat sommige mensen die mijn werk zien hun uniekheid kunnen herkennen en voelen dat ze niet alleen zijn.
Ondanks dat je korte films allemaal komedies zijn, kun je echt zien dat er zoveel medeleven en empathie is voor de hoofdpersonen. Is het soms lastig om die balans te vinden?
Het zijn niet allemaal komedies. Mirrors, de muziekvideo voor Kathryn Williams, gaat over depressie en verdriet als een middel voor creativiteit, en het was niet mijn insteek dat Oscines, de muziekvideo voor Black Country, New Road, komisch zou zijn, maar het heeft wel komische momenten. Ik benader het leven minder serieus dan ik waarschijnlijk zou moeten, en misschien zie je dat terug in het werk?
Je geeft animatieworkshops en bent docent in stop motion aan Teesside University. Heb je veranderingen gezien in hoe mensen stop motion – en animatie in het algemeen – benaderen met de toenemende beschikbaarheid van digitale animatieprogramma’s en de recente opkomst van AI?
Niet echt qua stop motion. De essays van studenten zijn waarschijnlijk wat strakker geworden, en waarom zou je die middelen niet gebruiken als je moeite hebt met academische teksten? Ik ben heel benieuwd om te zien wat AI kan bieden aan stop motion, ik gebruik het niet veel, ik vind het saai, creatief gezien.
In een talk uit 2021 noemde je jouw prachtige muziekvideo voor ‘Two Halves’ als een project waar je bijzonder trots op bent. Zou je meer kunnen vertellen over het maakproces van die video en waarom je er zo trots op bent?
Muziekvideo’s hebben een krappe levertijd, het is hard doorwerken – zes maanden aan werk gepropt in zes weken. Ik moet echt met de muzikant willen werken om mezelf door dat proces heen te slepen, het is zwaar. Ik had aan wat poppen zitten werken uit Britse folk-cultuur gebaseerd op emoji’s, een rondreizende groep muzikanten in een post-apocalyptisch landschap. Ik heb altijd mijn eigen verhaal te vertellen, ik wil niet gewoon de liedteksten illustreren, daar heb ik geen interesse in. Ik vond dat de twee verhalen schitterend samenkwamen om iets nieuws te vormen. Bedankt dat je het werk complimenteerde!
Je hebt dit jaar de eerdergenoemde muziekvideo geregisseerd voor ‘Happy Birthday’ van Black Country, New Road. Hoe kwam deze samenwerking tot stand, en wat je was inspiratie voor de vogelachtige figuren?
Tyler, die het lied heeft geschreven, wilde met mij werken. De band was fan van mijn folk-achtige figuren en hoe ik verhalen vertel. Ze waren niet zo enthousiast over mijn eerste voorstel, dus toen heb ik een pitch deck gemaakt met drie ideeën, allemaal heel verschillend in stijl en toon. De vogel-achtige personages – ik had gewerkt aan ontwerpen vorig jaar, maar was niet tevreden met het verhaal dat ik daarvoor had, dus schreef ik een nieuwe verhaallijn voor een van de pitches. De band besloot om voor dat voorstel te gaan en het werkte zo goed met het nummer. Ik heb de verhaallijnen van de personages heel nauwkeurig afgestemd op de tekst en structuur van het lied. Ook werk ik met een fantastische animator genaamd Sharan die alles zo goed tot leven brengt.
Ontwerp je jouw poppen altijd voor een bepaald project of met een specifiek verhaal in gedachten? Of komen ze soms voort uit een losser proces van experimenteren?
Een beetje van allebei. Ik word heel erg beïnvloed door mensen uit het echte leven. Er was een geweldig stel dat ik overal naartoe de bus zag nemen met vier winkelwagens, ze droegen veel lagen kleding die niet bij elkaar paste en ze waren allebei piepklein. Ze hadden op een van hun wagens een bordje met daarop ‘laat ons met rust we willen niet dat je ons helpt we willen niet met je praten.’ Het kostte me al mijn zelfbeheersing om ze niet rond te volgen en proberen vrienden te worden. Het bordje maakte me juist meer geïntrigeerd: wat is hun verhaal? Je ziet hen door de jaren heen terug in veel van mijn ontwerpen.
Je zegt dat je met een animator werkt, Sharan. Ik stel me stop motion-filmmaken vaak nog steeds voor als iemand die in hun eentje alles ontwerpt en dan ook alles zorgvuldig in hun eentje animeert. Hoe ziet het team voor een van jouw projecten er daadwerkelijk uit? En hoe belangrijk is samenwerken in je werk?
Ik heb altijd met mensen gewerkt, iedereen die ik ken wordt er meestal bijgehaald om iets te doen wanneer het project van start gaat. Ik heb tijd nodig om de studio voor te bereiden, de camera’s en belichting klaar te zetten en de poppen te produceren en de storyboards af te maken, dus er is altijd wel iets waar mensen mee kunnen helpen. Voor de afgelopen projecten werden de sets gemaakt door een briljant stel kunstenaars, ze zijn snel en nauwkeurig en het werk ziet er altijd geweldig uit. Een van mijn huisgenoten kwam langs om de productiebeelden van Oscines te maken, een paar vrienden maakten kleine kleren, bijlen en scharen. We hebben aan het einde een fantastisch feest om iedereen te bedanken die ons kwam helpen.
Sharan was een van mijn studenten en we werken al samen sinds ‘Two Halves’, waar hij begon met assisteren en ik was zo onder de indruk van zijn werk dat hij sindsdien bij elk project betrokken is.
Je hebt ook als producent aan een aantal korte animatiefilms meegewerkt. Wat houdt de rol van producent in bij zulke projecten?
Subsidieaanvragen doen en ervoor zorgen dat iedereen heeft wat ze nodig hebben tijdens het filmen. Mensen op schema houden zodat we deadlines halen. De gave ontwikkelen om extra vriendelijk en attent te zijn voor iedereen die bij het project betrokken is omdat het zo hard werken is. Bij indieproducties heeft vaak de kostuumontwerper bijvoorbeeld misschien ook een fulltime baan en zitten ze ‘s nachts alle kostuums te maken terwijl ze ook voor hun familie moeten zorgen. Veel vrouwen die aan indieproducties meewerken moeten veel ballen in de lucht houden om onderdeel te kunnen zijn van dat project, het is mijn taak om ervoor te zorgen dat ze zich gewaardeerd voelen want dat worden ze ook echt.
In 2018 zei je tegen The Skinny: “de wereld heeft meer lo-fi handgemaakte bizarheid nodig die op haar ogen insteekt.” Ik ben het daar volledig mee eens, maar ben wel benieuwd waarom je vindt dat ‘lo-fi handgemaakte bizarheid’ zo belangrijk is. Waarom hebben we het nodig?
Authenticiteit. Geld brengt druk met zich mee om aantallen te halen, een groter publiek te vinden, meer aandacht voor een project te krijgen. Er worden veel beslissingen gemaakt door mensen die niet creatief zijn. Als je een klein of geen budget hebt kun je de controle behouden en maken wat je zelf wilt maken. Ongemakkelijke waarheden over de wereld vertellen. Er zit een wilde energie in werk dat niet voor geld is gemaakt en schoonheid in imperfectie. Sommige dingen kunnen niet getemd worden.
Zou je ooit een film met een groot budget willen maken? Is dat nog steeds een ambitie? Is het überhaupt ooit een ambitie geweest?
Weet niet. Ik zou absoluut wel een langere film willen maken en heb ook een script in ontwikkeling maar ik twijfel, een groter budget zorgt ook voor meer ongevraagde bemoeizucht. Tot nu toe heb ik me daar nog niet mee beziggehouden want een project gefinancierd krijgen is niet makkelijk en ik ben een realist. Maar wie weet?
Welke animators of animatieprojecten hebben je de afgelopen tijd geïnspireerd? Iemand die je graag wilt aanbevelen?
Robert Morgans The Cat With Hands, elke film van Sofia Carrillo (haar werk is adembenemend), Anu Laura Tuttelbergs Winter in the Rainforest (porselein animeren is pure genialiteit) en Allison Schulnicks Mound voor briljante esthetiek en vreemde ritmische bewegingen.
Ik stel de stop motion-nacht van Newcastle Puppetry Festival samen en heb de gelegenheid om eens per jaar allemaal van dit soort prachtige werken aan een groot publiek te laten zien. Ik voel me enorm bevoorrecht dat dat onderdeel van mijn leven is, samen met het regisseren en produceren van animatiewerk.
Meer Lesley-anne Rose
Travellers’ Tales
Animation Machines with Lesley-anne Rose
Bespreking van het maken van Type
Behind-the-scenes van ‘Happy Birthday’
Interview: Digital Makings Artist of the Month
Bothy Project Residency
Website