Een drone aan een hondenriem, soms is dat alles wat er nodig is: één sterk visueel idee. Gelukkig heeft regisseur en designer Côme Lart er voldoende. Zijn videografie presenteert een visie van wankele nabije toekomst en toont de anarchie en extase aan de randen van een samenleving die op elk moment kan instorten. Het is gevaarlijk en een beetje smerig, maar ook eigenaardig aanlokkelijk.
Als iemand die in het algemeen sceptisch is over het gebruik van AI in kunst, ben ik bijzonder onder de indruk van hoe Lart de AI-beelden in zijn muziekvideo’s interessant en uniek weet te maken. Zoals Maria Than eerder al stelde, kan AI een ongelooflijk krachtige tool zijn om kunst mee te maken. Je moet het gewoon zorgvuldig en creatief benaderen.
Hoi Côme, heel erg bedankt voor je tijd! Je werkt als (muziekvideo)regisseur én als designer. Hoe beïnvloeden deze verschillende creatieve disciplines elkaar?
Hi! We beginnen met de vraag van mijn leven: hoe kan ik de verschillende dingen die ik doe of waar ik van hou met elkaar verbinden en organiseren? Ik beschouw het zelf meer als projecten in plaats van banen. Net zoals in een lichaam werkt elk orgaan in harmonie met de andere, anders valt het gehele systeem uit.
Ik zie deze twee velden dus niet als afgescheiden, maar als onderdelen van hetzelfde creatieve organisme. Dezelfde processen, dezelfde lol, dezelfde stress. Het enige verschil is misschien timing. Muziekvideo’s komen vaak met strakke deadlines, terwijl een object ontwerpen vaak langer duurt. Maar zelfs dat is niet altijd waar. Ik ben momenteel mijn eerste fictiefilm aan het schrijven, en hierdoor heb ik ontdekt dat het jaren kan duren om er überhaupt eentje te bedenken.
Je bent afgestudeerd als designer. Hoe ben je ook regisseur geworden, en nog specifieker, hoe ben je bij muziekvideo’s betrokken geraakt?
Eigenlijk studeer ik dit jaar af als designer, maar ik heb twee jaar geleden mijn diploma als ingenieur behaald. En zestien jaar geleden plaatste ik mijn eerste video op YouTube. Dus op een bepaalde manier kwam film eerst. Maar het begon pas echt toen ik muziekvideo’s ging maken voor mijn vriend en beste rapper aller tijden, $ouley. Er was geen budget, een negatief budget zelfs, dus het was meer een zelfinvestering.
Toen die eerste was gemaakt, begonnen artiesten mij rechtstreeks te benaderen. Sterker nog: artiesten die ik daadwerkelijk luister en bewonder. Daardoor werd het proces vrijer en plezieriger.
Ik vind de muziekvideo van ‘miki cowboy’ fantastisch, die je samen met Miki hebt geregisseerd. Hoe zag deze samenwerking eruit? Had ze al een helder idee van wat ze van de video wilde?
We wilden al samenwerken sinds haar eerste video’s vorig jaar, maar ik was op dat moment niet in Frankrijk. Dit project was bijzonder: het was Miki’s eerste ‘geproduceerde’ video, ook al was het – net als haar vorige video’s – nog steeds gefilmd op een iPhone. Ze had een hele hoop dingen in gedachte, en het was de eerste keer dat ik zo nauw met een artiest samenwerkte. Er was ook een strakke deadline, wat ik niet gewend was. Er waren een hoop beperkingen, maar dat maakte het ook zo mooi. Het was waarschijnlijk het project met de meeste hindernissen tot nu toe, maar nu we elkaar beter kennen, verheug ik me heel erg op wat we hierna samen zullen doen!
Je hebt nu twee video’s geregisseerd voor Luther. Ik was me nog niet van hem bewust, maar hij lijkt me een fascinerende artiest. Hoe was het om met hem te werken? En is er een specifieke reden dat maskers in beide video’s zo’n prominente rol spelen?
Hij is fascinerend, niet alleen omdat hij zijn gezicht verbergt. Werken met Luther en zijn team was waarschijnlijk mijn favoriete samenwerking tot nu toe. Ze gaven me totale vrijheid en vertrouwen, maar waren tegelijkertijd ook ongelooflijk precies en aandachtig met hun feedback. Zo’n balans is zeldzaam.
Aangezien Luther zijn identiteit geheim houdt, wilde ik die niet vervangen met een andere vaststaande identiteit. In plaats daarvan besloot ik om een schijnwerper te richten op een groep die zelden in beeld wordt gebracht: jongeren op het Franse platteland, waar hij en ik allebei vandaan komen.
‘ALED’ van Luther heeft waarschijnlijk het beste gebruik van AI dat ik tot nu toe in een muziekvideo heb gezien. Hoe benader je AI voor je muziekvideo’s om ervoor te zorgen dat het uniek is?
We namen een grote gok, in de hoop dat nieuwe AI-modellen zouden uitkomen terwijl we de muziekvideo aan het maken waren. Een film kost maanden om te maken, maar AI verandert dagelijks. We probeerden bijna elke AI-tool die we op dat moment konden vinden.
Er waren twee punten om de AI uniek te maken. Ten eerste was ik in Zuid-Korea en tijdens het bezoeken van afgelegen musea op het platteland ontdekte ik inheemse maskers die ik nog nooit eerder had gezien, zelfs niet online. Daar maakte ik foto’s van en die gebruikte ik als referentiepunt voor de maskers in de video.
Ten tweede hadden we een lange discussie of we de laatste versie wilde ‘kinescopen’ met een oude analoge camera om de AI look te verbergen. Het zag er indrukwekkend uit, zelfs nadat ik er dagelijks aan had gewerkt. Soms kon ik niet geloven dat het door AI was gegenereerd. Maar uiteindelijk koos ik voor het onbewerkte resultaat. Het voelde eerlijker en interessanter om de tool te laten zien voor wat het is.
Voor mij is dit de kern: voed AI zeldzame, onbekende referenties en omarm de gebreken. Daar ligt de schoonheid. Brian Eno zei het het beste: “Whatever you now find weird, ugly, uncomfortable and nasty about a new medium will surely become its signature.”
Daarbij had ik het geluk om te werken met een fantastisch team van vijf mensen met verschillende achtergronden en culturen (Frans, Engels, Oekraiens en Russisch). Die mix speelde ook een rol in het vormen van het eindresultaat.
Over werken met technologie gesproken, ik ben groot fan van het beeld van de drone aan een hondenriem in ‘Anni’ van Neither Lou. Hoe kwamen jij en co-regisseur Paul Mouillevois op dit idee? En wat betekent het beeld voor jou?
Er was geen budget, en we konden voor een paar shots vrijuit gebruikmaken van een drone, dus we dachten: waarom gebruiken we dit ook niet als prop in plaats van alleen als camera? Het paste perfect binnen het verhaal. De hoofdpersoon kan geen kleur zien, en de drone wordt haar manier om dit wel te kunnen, als een soort geleidehond. Vandaar de riem.
Ik heb nooit een huisdier gewild, maar misschien is een drone goed genoeg. Het vervult vergelijkbare behoeften, zonder de gedachte dat je een dier bezit. Nu de nieuwe robothonden van Unitree uitkomen, overweeg ik naar Shenzhen te reizen om er daar eentje uit te zoeken, een beetje alsof ik naar het asiel ga.
Veel van je muziekvideo’s hebben voor mij een viezige, dystopische uitstraling, alsof ze plaatsvinden in dezelfde wereld als Children of Men. Ervaar jij dit ook zo? Wat zijn je visuele inspiraties?
Ik hou heel erg van treurige muziek, en ik hou heel erg van sci-fi. Misschien komt het daardoor. Ik keek in mijn jeugd ook een hoop westerns, voornamelijk spaghettiwesterns, waarin vuil en gruis omarmd werden, terwijl de klassieke Hollywood-westerns te schoon en gelikt voelden. Ik weet zeker dat er nog een hoop andere visuele inspiratiebronnen zijn, en daar zullen nog een hoop bijkomen, aangezien ik Children of Men nog niet heb gezien… maar dat ga ik zeker doen!
Meer Côme Lart: