Ash Oakley is een fotograaf gevestigd in Queens, New York, wiens doorlopende project ‘Cloud County’ zich richt op de Sisters of St. Joseph in Concordia, Kansas. Met dit werk verbeeldt ze de vele tegenstrijdigheden van plekken als Concordia, waar de idealen van de American Dream botsen op de harde realiteit van generatie-armoede en economisch verval.
Alles met de naam ‘Cloud County’ gaat mijn interesse wekken, maar ik vind de manier waarop Oakley beelden van het industriële landschap naast intieme, warme portretten van de gemeenschap plaatst heel ontroerend. Er is een gevoel van desillusie, melancholie en leegte, maar het werk ademt vooral empathie.
Hoe kwam je terecht bij de Sisters of St. Joseph in Concordia?
Zo’n dertien jaar geleden liet mijn tante Christina, die sindsdien is overleden, haar leven in Florida achter om zich in Kansas bij de Zusters aan te sluiten. Ik weet nog dat ik zo geschokt en verward was door deze beslissing. Ik had niet kunnen voorzien dat Concordia en de Zusters zelf al snel zo’n centrale rol in mijn leven zouden krijgen. Als iemand die niet religieus is opgegroeid (ik ben niet een gedoopt) had ik een hoop aannames over religie en mensen binnen de religieuze gemeenschap. Maar tijdens mijn eerste bezoek werden die aannames volledig door de Zusters ontkracht, en van daaruit werd mijn interesse in hun levens en gemeenschap steeds groter.
Ik was erg geraakt door het portret van Doris Hale, wat (voor mij als buitenstaander) zoveel positieve en negatieve associaties met zich meedraagt. Hoe heb je Doris ontmoet, en waarom besloot je haar te fotograferen?
Tijdens dat bezoek aan Concordia bracht ik een groot deel van de dag door met fotowandelingen door het dorp, tussen de portretsessies van de Zusters door. Ik kwam Doris Hale tegen buiten de lokale supermarkt Rod’s, waar ze zelfgemaakte klaprozen verkocht ter ere van Veteran’s Day. Ik bleef eerst van een afstandje foto’s maken, maar toen ik voorbij liep begon Doris een gesprek met mij. Ik denk dat ik als witte vrouw in Amerika het privilege heb dat ik makkelijk opga in verschillende groepen, die me waarschijnlijk niet zouden toelaten als ze mijn politieke opvattingen zouden weten. Dit is natuurlijk een ongelooflijk voordeel om als fotograaf te hebben, al helemaal als iemand die gefascineerd is door levens die zo anders zijn dan de mijne.
Toen ik eenmaal met Doris sprak, wist ik dat ik haar foto moest nemen, precies om de redenen die jij beschrijft. Het bijna sensationele patriottisme van haar hele uiterlijk en misschien ook wel haar reden om daar buiten Rod’s te zijn, brengt een zware lading. Ik geloof dat impactvolle fotografie veel verschillende gevoelens moet oproepen – positief of negatief. Het portret van Doris Hale vangt in essentie Amerikaans patriottisme.
De wisselwerking tussen mensen en hun omgeving in je werk is heel opvallend. Waar komt je fascinatie met deze dynamiek vandaan?
Ik denk dat opgroeien in Amerika voor een hoop innerlijke conflicten zorgt, helemaal als iemand die voornamelijk is opgegroeid in een post-9/11 Amerika doorspekt met propaganda, dus een hoop dingen om als volwassen af te leren. De impact van omgeving op iemands leven kan gigantisch zijn. Deze wisselwerking tussen mensen en hun omgeving is op veel manieren een soort antropologisch onderzoek. Omgeving kan een hoop onthullen – zoals wanneer je de kinderkamer van een vriend betreedt en het gevoel hebt dat je hun hoofd binnenstapt, de kwetsbaarheid ervan.
‘Cloud County’ is zo’n prachtige naam. Behalve dat het verwijst naar het county waar Concordia ligt, spreekt het echt tot de verbeelding. Draagt de naam ‘Cloud County’ voor jou nog andere betekenissen?
Ik vind Cloud County zo’n idyllische en dromerige naam. Het roept beelden op van de open lucht en uitgestrekte vlaktes; het heeft iets lichts. Het project draait misschien wel om de Sisters of St. Joseph, maar het speelt ook met het idee van “The American Dream”; Concordia is een goede illustratie hiervan, en van iedereen die door onze overheidssystemen is vergeten. Een gemeenschap die worstelt met generatie-armoede terwijl ze zich blijven vastklampen aan hun liefde voor Amerika. De naam verwijst naar het county, maar vormt denk ik ook een contrast met de gemeenschap zelf.
Je woont in Queens, New York, maar je werk richt zich voornamelijk op het Amerikaanse platteland. Is dit een bewuste keuze?
In eerste instantie was het geen bewuste keuze, maar iets dat zich door mijn werk aan me begon te openbaren. Het woord ‘fascinatie’ blijft steeds terugkomen, maar dat is werkelijk de drijfveer achter deze focus op het platteland. Het westen van de VS en de plattelandsgemeenschappen in het bijzonder, zijn totaal verschillend van waar ik ben opgegroeid en de stad waar ik de afgelopen decennia heb gewoond. Als mensen hebben we denk ik een aangeboren interesse in dingen die anders zijn dan wij, of dat zich nu manifesteert als nieuwsgierigheid of angst. Voor mij is het die eerste.
Op je Instagram gebruik je regelmatig de hashtag #staybrokeshootfilm. Wat is voor jou de waarde van filmfotografie?
Persoonlijk denk ik dat film een gevoel met zich meebrengt dat simpelweg niet met digitale fotografie geëvenaard kan worden – en dit zeg ik nadat ik afgelopen zomer twee maanden lang aan een digital project heb gewerkt. Voor mij is film het altijd waard, ondanks de stijgende kosten. De foto’s waar ik het meest trots op ben en steeds weer bij terugkom zijn allemaal op film genomen. Het proces leent zich voor artisticiteit. Digitaal werken is op veel manieren geweldig: direct de foto’s kunnen zien en aanpassingen maken is ongelooflijk handig. Absoluut ben ik door fouten van de camera of de gebruiker veel “fantastische foto’s” kwijtgeraakt die ik met een digitale camera had behouden, maar het vertrouwen en het geduld dat filmfotografie vereist vind ik bijzonder waardevol. Doordat je de foto’s niet direct kunt zien, heb ik geleerd mezelf en mijn instincten meer te vertrouwen. Je wordt gedwongen om stil te staan bij de belichting, de framing, en of het shot überhaupt de moeite waard is.
Laatste vraag: is er een andere fotograaf of visuele artiest die je graag een shout-out zou willen geven?
Een van mijn beste vrienden, Abbey Gilbert, is een fantastische fotograaf. Haar werk draait om haar lesbische identiteit en heeft zoveel kwetsbaarheid en tederheid. Je kan haar op Instagram vinden (abbey_gilbert) of op haar website: abbeygilbert.com.
Meer Ash Oakley:
Booooooom artikel over ‘Cloud County’
Online groepstentoonstelling ‘Marks on the Land’
Website