Het werk van fotograaf Abbey Gilbert is een verkenning van haar seksualiteit en speelt met gaze, erotiek en kwetsbaarheid. Haar foto’s vangen intimiteit op een manier die breekbaar en vluchtig is: een lichte aanraking, een blote rug, een zachte omhelzing, maar ook een waas van passie en zorgeloze naaktheid. Het is alsof iemand zich blootgeeft en je uitnodigt om naar de periferie van hun herinneringen te kijken – kleine flitsen van diepe gevoelens – of een fragment van hun dromen.
Het resultaat is een visuele taal van erotiek die zich richt op verbinding en gedeelde tijd en ruimte, een intimiteit die voorbijgaat aan seks. Heel krachtig, maar het kan ook op elk moment uit elkaar vallen.
Het eerste werk dat op je website wordt uitgelicht bestaat uit vier foto’s die aan elkaar vast zijn genaaid, waarbij de steken een nadrukkelijk visueel element vormen. Ik vind de kwetsbaarheid van dit werk heel mooi. Wat betekenen de steken voor jou, en wat inspireerde je om dit te maken?
Dit was de eerste druk die ik ooit heb genaaid. Het naaien kwam uit noodzaak voor dit beeld, want ik was met dit werk bezig voor de Lacuna-tentoonstelling en stond onder grote tijdsdruk. Ik had vellen papier besteld die beschadigd aankwamen, en ik was er erg op gebrand om op dat specifieke type papier te printen. Ik ging snel in oplossing-modus en begon na te denken over hoe ik dat materiaal kon redden, wat resulteerde in het ontleden en weer samenvoegen van het beeld. Sinds het maken van dat werk, heb ik nagedacht over hoe ik het in relaties en in het maken van kunstwerken lastig vind om los te laten. Ik ben een overdenker en probeer dingen te repareren die misschien niet gerepareerd hoeven te worden, of niet te repareren zijn; naaien is hoe ik daar mee omga.
Je foto’s vangen echt de kwetsbaarheid van intieme momenten. Hoe creëer je de omstandigheden voor het ideale shot, zonder die kwetsbaarheid te verliezen?
De meeste momenten zijn actief aan het gebeuren en moet ik pauzeren, of ik sla ze mentaal op om ze later te recreëren. Neem bijvoorbeeld de foto geprint op de krant met “Butch and Femme” erop, de persoon in die foto knuffelde mij eerder die middag op vergelijkbare wijze. Omdat dat moment zo bijzonder voelde, vroeg ik hen of we dat moment voor het beeld konden recreëren. In de foto van de vrouw voor het raam zonder kleren aan, Ash Changing (Hudson), deed ze dat voordat ik de foto nam, en vroeg ik haar of ze zich kon uitkleden en opnieuw aankleden zodat ik dat schitterende moment kon vastleggen.
Ik loop er weleens tegenaan dat een hoop (voornamelijk mannelijke) fotografen erotiek en hun gaze benaderen op een manier die nogal gratuit en vervreemdend kan zijn. Hun “verkenningen van de menselijke vorm” komen op mij vaak over als naaktheid omwille van het naakt. Hoe benader je erotiek op een visuele manier zonder dat het puur om naaktheid gaat draaien?
Daar ben ik het mee eens. Ik denk dat ik dit terrein iets meer vanaf gelijke grond betreed, aangezien ik meestal ook naakt ben. De meeste mensen die naakt zijn in mijn foto’s waren al uitgekleed om te beginnen. Ik geloof dat erotiek veel dieper gaat dan seks. Iemands hand op een bepaalde manier aanraken, of het haar uit iemands gezicht halen, kan ook erotiek oproepen. Erotiek ontstaat op talloze manieren, zoals Audre Lorde zo mooi bespreekt in Uses of the Erotic: The Erotic as Power. Audre stelt “het erotische functioneert voor mij op verscheidene manieren, en de eerste is in het geven van de kracht die voortkomt uit het diepgaand delen van elk streven met een ander persoon. Het delen van plezier, of het nou fysiek, emotioneel, psychisch of intellectueel is, vormt een brug tussen de delers die de basis kan zijn voor het begrijpen van een hoop dat niet door hen gedeeld is, en die de dreiging van hun verschillen verkleint.”
In 2022 cureerde je de tentoonstelling Lacuna, met werk van jou en ook Anna Romanofsky en Joni. De context waarin een werk wordt gepresenteerd kan de betekenis ervan sterk veranderen. Had het cureren van je eigen werk naast dat van andere kunstenaars een invloed op hoe je er zelf naar keek?
Het cureren van Lacuna had absoluut een impact op de manier waarop ik met mijn eigen werk bezig was en ernaar keek, vooral in verhouding tot de artistieke praktijken van Anna en Joni. De titel van de tentoonstelling, die ‘ongevulde ruimte’ betekent, voelde als een passend kader voor ons gezamenlijke werk. Het omvatte de veelvoorkomende thema’s in onze verschillende mediums en liet ons verder verkennen hoe ons werk kan worden ervaren – voornamelijk in verhouding tot elkaar. Nu, wanneer ik wordt benaderd of werk indien voor groepstentoonstellingen, neig ik naar werken waarvan ik denk dat ze het beste aansluiten op de strekking van de tentoonstelling. Niet dat ik dat eerder niet al deed, maar nu heb ik een beter kader voor hoe ik mezelf binnen dat grotere narratief wil plaatsen. Ik probeer mijn werk te beschouwen als een ledemaat van het hele lichaam aan werken dat wordt neergezet, en sta altijd stil bij de context van de omringende kunstwerken als ik de mijne selecteer.
Je foto’s zijn onderdeel van je eigen verkenning van je lesbische identiteit. Welke rol hebben kunst en fotografie gespeeld in het ontdekken van je seksualiteit?
Ik nam vroeger veel foto’s van mijn (mannelijke) vrienden, soms ook met hun vriendinnen; dit was toen ik nog in de kast zat/net uitkwam als biseksueel. Geleidelijk verplaatste mijn blik zich naar mijn femme vrienden en verdwenen de mannen naar de achtergrond om uiteindelijk compleet te vervagen. Toen ik eenmaal uitkwam als lesbisch, ging mijn werk zich richten op femmes, en toen alleen queer mensen. Als ik er nu op terugkijk, is het grappig hoe ik onbedoeld via fotografie uit de kast aan het komen was. Nu ik me stevig en zelfverzekerd voel in mijn seksualiteit, voelt het fantastisch om dat hoofdstuk af te sluiten. Ik ben erg opgewonden om nu de juiste middelen en ruimte te hebben om te ontdekken hoe queer erotiek er voor mij uitziet.
Bij visuele kunstenaars die zowel ‘serieus’ werk als meer algemene foto’s delen op hun Instagram ben ik altijd benieuwd naar het grijze gebied tussen het persoonlijke en het professionele. Zou je zeggen dat je een concrete benadering hebt voor het cureren van je social media-aanwezigheid?
Het is belangrijk om de grijze gebieden en tussenruimtes te analyseren, en dat is iets wat ik ook regelmatig doe. Aangezien mijn werk zo persoonlijk is, voel ik me erg aangetrokken tot de persoonlijke narratieven van andere kunstenaars. Ik waardeer het om werken in uitvoering, de inspiratie en de persoon achter de kunst te zien en te laten zien. Ik heb geen heldere visie van wat mijn social media-aanwezigheid uitstraalt, behalve dat ik het soms stressvol vind.
Je werk werd mij aanbevolen door mede-fotograaf Ash Oakley. Om deze trend voort te zetten: is er een visuele kunstenaar wiens werk je graag zou aanraden?
Mijn vriend en voormalig klasgenoot, Krista Gay, is een interdisciplinaire kunstenaar die zich richt op hoe zwartheid wordt getoond in massamedia. Met een bijzondere nadruk op zwarte vrouwelijkheid, haalt haar gebruik van archiefbeelden een belangrijke doorlopende geschiedenis en een perspectief van de zwarte diasporische cultuur aan. Krista’s werk weeft thema’s van cultureel geheugen, persoonlijk narratief en media-analyse samen via gecirculeerde archiefdocumenten. Hun werk kan gevonden worden op Instagram (@digitalblackface.jpeg) of hun website kristagray.com.
Meer Abbey Gilbert: