Maegan Houang is een schrijver en regisseur die meerdere korte films en muziekvideo’s heeft geregisseerd en vaak samenwerkt met artiesten Mitski en Hana Vu. Ik ontdekte haar werk dankzij haar video voor ‘Water Me Down’ van Vagabon, een geweldige video voor een geweldig nummer. Toen keek ik haar verbluffende korte film Astonishing Little Feet.
Astonishing Little Feet is een klein wonder van kortfilmmaken, die zo veel vangt in negen minuten zonder dat het expliciet wordt of dat de brute intimiteit van het verhaal verloren gaat. De film is een gefictionaliseerd beeld van de aankomst van Afong Moy in Amerika in 1834, en het moment dat ze wordt veranderd in de curio genaamd ‘The Chinese Lady’. In een schijnbaar eenvoudige scène reflecteert Astonishing Little Feet op de kapitalistische, racistische en seksistische geschiedenis achter multicultureel Amerika. Het is een prachtige, pijnlijke ervaring.
Ten eerste, heel erg bedankt voor je tijd. Met welke projecten ben je momenteel bezig?
Ik heb onlangs mijn werk afgerond als schrijver voor seizoen 2 van Shōgun. Verder besteed ik de meeste tijd aan een tv-show en een aantal speelfilms die in ontwikkeling zijn. Hopelijk kan ik een van die films regisseren!
Je uitstekende, hartverscheurende korte film Astonishing Little Feet toont een relatief klein moment, maar vangt daarin zoveel verschillende machtsdynamieken die vandaag nog steeds voorkomen, van de seksualisering van Aziatische vrouwen tot de online fetisjering van voeten. Hoe besloot je om op dit specifieke moment uit Afong Moys leven te focussen?
Ik leerde over Afong Moy toen ik The Making of Asian America van Erika Lee las. In dat boek is er één regel die uitlegt dat Afong Moy de eerste gedocumenteerde Chinese vrouw was die naar Amerika kwam, en dat ze hierheen werd gehaald om geïmporteerde goederen uit China te helpen verkopen door de eigenaardigheden van haar gebonden voeten uit te buiten. Ik had nog nooit van Afong Moy gehoord en ik vond alleen al het idee van haar bestaan verhelderend. Als de eerste gedocumenteerde Chinese vrouw in de Verengide Staten reisde ze door het land als een marketingmiddel/circusact en was ze waarschijnlijk de eerste Aziatische vrouw die de meeste Amerikanen zagen.
De manier waarop ze werd gepresenteerd zodat mensen konden betalen om haar te bezoeken, om zich te vergapen aan hoe vreemd ze was, voelde als de oorsprong van hoe Aziatische vrouwen al zolang zijn geobjectificeerd en gehyperseksualiseerd in Westerse culturen. Ik wilde een film maken die de verwondering van die mannen wist te vangen, en het gevoel dat ze winst konden maken simpelweg door haar lichaam tentoon te stellen.
Ik voelde me tijdens mijn jeugd vaak niet op mijn plek als mixed-race Aziatisch-Amerikaanse vrouw in Michigan en het Ameriaanse Midden-Westen. Het voelde alsof ook ik eigenaardig was en anders werd behandeld door mannen dan mijn leeftijdsgenoten. Voor een lange tijd internaliseerde ik deze behandeling, en rationaliseerde ik het dat ik verdiende vanwege een of andere intrinsieke afwijking. Hoe meer ik leerde over de Amerikaanse samenleving en haar lange erfenis van racisme, hoe beter ik begreep dat hoe ik als jonge Aziatische vrouw behandeld werd weinig te maken had met mij als persoon, en meer met hoe deze schadelijke stereotypes over Aziatische vrouwen in stand worden gehouden in onze samenleving. Ik wilde een film maken voor mijn jongere ik en andere Aziatisch-Amerikaanse vrouwen die nooit toegang hebben gehad tot Aziatisch-Amerikaanse geschiedenis.
Tijdens het kijken van de film werd ik gegrepen door het gevoel dat er zo veel en tegelijkertijd zo weinig is veranderd. Is het soms lastig om niet cynisch te worden wanneer je kwesties als representatie, marginalisering en onderdrukking behandelt in je werk? Hoe blijf je hoopvol?
Alhoewel ik wel degelijk veel parallellen zie tussen onze hedendaagse samenleving en het verleden, denk ik dat het belangrijk is om een aantal nadrukkelijke verschillen aan te stippen tussen Afong Moys ervaringen en mijn eigen. Afong Moy werd naar de Verenigde Staten gebracht als onderdeel van een afspraak die haar vader waarschijnlijk met Amerikaanse handelaren had gemaakt; ze werd waarschijnlijk naar de Verenigde Staten gebracht tegen haar wil in. Ze werd waarschijnlijk gevangen gehouden en niet betaald. Op een gegeven moment woonde ze in een armenhuis, waar ze alleen uit werd gered toen P.T. Barnum bedacht dat ze een uitstekende circusact zou zijn. Welke dehumanisering ik zelf heb moeten doormaken, komt niet eens in de buurt van haar leven, en ik denk dat vooruitgang soms langzaam voelt, maar dat het belangrijk is te realiseren dat er wel degelijk vooruitgang is geweest.
Ik wil totaal niet impliceren dat ik geloof ik een teleologische blik op de geschiedenis – ik geloof absoluut dat we op elk moment achteruit kunnen glijden – maar tenminste voorlopig heb ik zoveel meer kansen en een veel hogere levensstandaard dan zij waarschijnlijk ooit heeft gemaakt. De 1830s lijken misschien een lange tijd geleden, maar we zijn ook pas 200 jaar verder, en ik behoud hoop door me te herinneren hoeveel er zo snel kan veranderen. Snelle verandering is ook altijd een enge gedachte.
We moeten naar het verleden kijken om vooruit te kunnen zien, maar ik ben ook sterk van mening dat we niet genoeg in het heden leven. Op je telefoon scrollen is niet leven in het heden, maar je afsluiten van je eigen gevoelens en de samenleving. Hoopvol blijven, voor mij tenminste, betekent actief tijd besteden aan zelfreflectie en proberen aanwezig te blijven in wat ik op dit moment voel en kan doen. We kunnen onze onzekerheid over de toekomst niet ons heden laten verpesten, en de toekomst gaat ongetwijfeld een massale beweging naar collectief handelen vereisen.
Het grootste obstakel tot collectief handelen zal individueel onvermogen zijn om voorbij onszelf en onze eigen ego’s te denken, want er zal erg veel compromis nodig zijn. Hoe meer we kunnen reflecteren op de dingen die er echt toe doen, hoe meer we de noodzakelijke acties kunnen nemen om de potentiële horror van klimaatverandering, autoritarisme en fascime te overleven. Veel te veel mensen zijn gefocust op hun eigen pijn, hun eigen trauma en zichzelf, en we moeten het objectieve comfort en de vrijheid van ons dagelijks leven niet gelijkstellen aan de beperkingen van het verleden. Het verleden kan ons alleen leren wat we niet moeten herhalen en waarom.
Je hebt meermaals samengewerkt met Mitski, voor wie je de muziekvideo’s van ‘Happy’, ‘Stay Soft’, ‘The Only Heartbreaker’ en ‘Star’ hebt geregisseerd. Hoe ontwikkelt de samenwerking zich na zoveel jaren?
Ik werkte voor het eerst met Mitski nadat ik in 2015 haar manager had gemaild met de vraag of ik een muziekvideo voor haar kon maken. Het is een wonderlijke ervaring geweest om van groot fan van haar muziek uit te groeien tot hechte vrienden. Onze samenwerking is een van de meest voldoenende delen van mijn artistieke praktijk. Het is fantastisch om met haar te werken en ik hoop dat we nog nieuwe dingen vinden om samen na te streven.
Veel van je muziekvideo’s hebben duidelijke horrorelementen, van seriemoordenaars en cults tot zombies en koortsdromen met mutanten. Wat trekt je zo aan dit genre?
Muziekvideo’s zijn een short form-medium, en ik merk dat genre vaak een handige manier is om de emotionele arcs en verhalen over te brengen. Mensen hebben een onmiddellijke associatie met bepaalde beelden en ideeën, en als ik weinig tijd heb is het erg nuttig om meteen in 10-20 seconden ideeën en personages neer te zetten die ik daarna kan omdraaien voor effect. Het horrorgenre is ook van nature filmisch, het leent zich voor visuele storytelling, en dat werkt bijzonder goed voor muziekvideo’s. Ik ben niet per se enorm fan van horror, maar heb ook geen sterke voorkeur voor specifieke genres. Ik hou van allerlei films; genre is gewoon een middel zoals compositie, mise-en-scène, belichting of montage, en ik probeer het in te zetten als het de ideeën of verhalen die ik vertel het beste dient.
Ik ontdekte je werk dankzij je video voor Vagabons ‘Water Me Down’. Je hebt besproken dat deze video meer performatief in plaats van narratief is. Wat zijn de voordelen en wat zijn de uitdagingen van een muziekvideo op deze manier benaderen?
‘Water Me Down’ was de eerste video die ik regisseerde die draaide om performance, maar ik probeerde het proces op vergelijkbare manier te benaderen – hoe kunnen we met herhaling en variatie een coherente taal creëren die uiteindelijk ook iets betekent, tenminste voor mij en hopelijk ook voor de kijker. De meest simpele manier om over formele filmanalyse na te denken is: elk shot was een wide behalve één, waarom koos de regisseur dit moment voor een close-up? Wat betekent dat in verhouding tot het narratief en de emotionele structuur van het project? Maar eigenlijk is het soms lastig om te analyseren hoe vorm werkt in werk dat een interne logica heeft maar een minder consistente en precieze taal. Ik hou en leer van zowel de starre formalisten als Ozu en Hong Sang-Soo, maar hou ook van filmmakers als Hitchcock en Kurosawa, wiens formele taal meer ‘onzichtbaar’ voelt en soms laatdunkend wordt omschreven als ondergeschikt aan het verhaal. De beste films of filmische projecten hebben een interne formele logica die door de filmmaker is gecreëerd om een idee of emotie over te brengen, idealiter beide.
Als een buitenstaander kijkend naar de Verenigde Staten en de entertainmentindustrie, lijkt er de afgelopen jaren een toenemend gevoel van solidariteit binnen de sector, met de schrijversstaking in 2023 en de reactie op de L.A. bosbranden als duidelijke voorbeelden. Hoe heb jij deze ontwikkeling ervaren, en welke obstakels liggen nog in het verschiet?
In onze huidige maatschappij kampen we met collectieve problemen die alleen met collectief handelen kunnen worden opgelost. Ik geloof dat jongere generaties zich er meer en meer bewust van worden dat niemand in zijn eentje onze wereld zal verbeteren, wat in tijden van crisis helpt om solidariteit te kweken. Ik hoop dat we niet op een recessie afkoersen, maar hoe dan ook zit de film- en televisie-industrie midden in een aanzienlijke inkrimping. Onze uitdaging zal zijn om solidariteit te behouden terwijl meer en meer mensen hun kans op werk en een leefbaar inkomen zien verdwijnen. De industrie is cyclisch, net als de economie, en ik heb goede hoop dat we in de toekomst terugkeren naar een minder ruig evenwicht. In de tussentijd moeten we proberen om niet elkaar af te kraken, maar ons juist te richten op het bouwen van gemeenschap, wederzijdse hulp en het steunen van mensen die het moeilijk hebben.
Ontzettend bedankt voor je tijd. Om het af te ronden: welk werk of welke kunstenaar is de laatste tijd bijzonder inspirerend voor jou geweest?
Ik kan het nieuwe album You are Always on My Mind van Ohyung ontzettend aanbevelen. Lia heeft de muziek gecomponeerd voor mijn korte films Astonishing Little Feet en In Full Bloom, en voor de speelfilms Problemista en Happyend. Haar nieuwste album is ongelofelijk.
Ik voel me ook geïnspireerd door het werk van mijn goede vriend Beaux Mendes, een schilder uit Los Angeles. Hun werk omvat de transcendentale schoonheid van de natuur, en de beperkingen van ons vermogen als artiesten om die vast te leggen. In plaats daarvan moeten we er iets eigens van maken.
Meer Maegan Houang:
Interview met Mixed Asian Media
Interview met podcast Life Behind the Camera
Interview met The Conversationalist
Website